Topraktan pürüzsüzce fiskiran gövdesi mi?
Havada asili duruyormus gibi titresen dallari mi?
Sonbaharda ölmeyip, basbayagi yeniden dogan yapraklari mi?
Bilmiyorum.
Gecen sonbahar ilk kez bir kayin tohumu buldum ve bütün bir mevsim boyunca cebimde tasidim. Bir mendil, anahtar ya da bozuk para bulmak icin elimi cebime her atisimda onunla karsilasmak mutluluk vericiydi. Insan cebinde her daim bir tohum tasimali... Ve bir kayin agacina dokunmadan ve altinda durup yüzünü göge cevirmeden ve gökyüzüne bir kayin agacinin cercevesinden bakmadan ölmemeli.
Eger agaclarin gercekten ruhu varsa, benimki kayin agacininkiyle kontakta.
Belki bir gün ne anlattigini da duyabilirim.
çok çok doğru :) harika bir yazı! kayına bayılırım!
YanıtlaSilcok guzel yazi olmus evren, her daim orasindan burasinda tohum cikan biri olarak cok sevdim cok...
YanıtlaSilahaha, inanmayacaksin bu hafta sonu aynen boyle bir fotograf cektim :) ama benimki sonbahar agaciydi...
YanıtlaSilbaska bir tesaduf daha, gecen yil korkunc bir cocuk sarkisinin sozlerini degistirip yeniden yazmistim:
Fidanlar elimizde, tohumlar cebimizde, biz gideriz ormana hey ormana...
(devamini gormek istersen surda: http://yavrusu.blogspot.com/2009/10/fidanlar-elimizde-tohumlar-cebimizde.html)
Ve dusunuyordum tohum cepte tasinir mi, bu dogru bir soz oldu mu diye, yazini okuyunca cok mutlu oldum :)
Once fotografa vuruldum. Sonra dusuncelerine :) Sonra da aklima mavi kayin ormaninda sarkisi dustu...
YanıtlaSilohhh$$$ diyorum :) Harika bir manzara!
YanıtlaSilEvren cebindeki tohuma her dokunduğunda mutlu oluşunu okuduğumda o kadar kendimi buldum ki! Bazen ne kadar benzer şeyler yaşayabiliyoruz hayret ediyorum. Cebimde tuttuğum ve ısrarla atmadığım keçi boynuzu çekirdeklerinde de ben aynı şeyi yaşamıştım. Elimi başka bir şey için cebime attığım her anda onlara dokunmak beni mutlu ediyordu. Ne güzel yahu!
YanıtlaSil