Alan Durning - 1992
(Bu kitap "Ne kadarı yeterli?" adıyla Türkçe'ye de çevrilip yayımlandı.)
- "Much packaging is purely cosmetic. Tomatoes and green peppers that last a week are sold in foam and plastik trays that last a century." Paketlemenin çoğu göze hitap eder. Sadece bir hafta dayanan domates ve yeşil biberler, bir yüzyıl dayanan plastik ve köpük paketlerde satılır.
- "Farmers' markets shorten the distance from field to table, thereby saving energy and reducing the need for packaging." Çiftçi pazarları tarladan sofraya olan mesafeyi kısaltır, böylece enerji tasarrufu sağlar ve paketleme ihtiyacını azaltır.
- "As Anthony J.F. Reilly, chief executive of the food conglomerate H.J. Heinz told Fortune magazine 'Once TV is there, people of whatever shade culture, or origin want roughly the same things'" - Gıda holdingi H.J. Heinz'ın yöneticisi Anthony J.F. Reilly'in Fortune dergisine dediği gibi 'Bir kez televizyon kendilerine ulaştı mı, hangi kültür veya orijinden olursa olsun tüm insanlar kabaca aynı şeyi istemeye başlar.'
- "Consumption is almost universally seen as good, indeed, increasing it is the primary goal of national economic policy" - Tüketim neredeyse evrensel olarak olumlu görülür ve hatta tüketimi arttırmak, ulusal ekonomi politikasının birincil amacıdır.
- Opinion surveys in the world's two largest economies -Japan and the United States- show that people increasingly measure success by the amount they consume. - Dünyanın en büyük iki ekonomisinde -Japonya ve ABD- yapılan kanaat araştırmaları gösteriyor ki insanlar başarıyı gittikçe daha çok tükettikleri miktar ile ölçüyorlar.
- For urban travel, buses, subways and trolleys we use roughly one eighth as much energy to move someone a kilometer as private cars do. - Otobüs, metro, tramvay gibi kentsel ulaşım araçlarında bir kişiyi bir kilometre taşırken, özel araçlarda taşımak için gerekli olanın sekizde biri kadar enerji kullanırız.
- ...Manufacturers design them (electronic products) to last a certain period and then be replaced instead of repaired. -Elektronik ürünler belli bir süre dayanacak, daha sonra da tamir etmek yerine yenisini almayı gerektirecek şekilde üretiliyorlar.
- Harvard university economist Juliet Schor writes in The Overworked American: "Since 1948, the level of productivity of U.S. worker has increased more than doubled. In other words, we could now produce our 1948 standard of living in less than half the time. Every time productivity increases, we are presented with possibility of either more free time or more money. We could have chosen the four-hour day. Or a working year of six months... Instead, Amerikans work the same hours and earn twice the money." - Harvard Üniversitesi'nden ekonomist Juliet Schor The Overworked Amerikan adlı kitabında diyor ki: "1948'den bu yana Amerikan işçilerinin verimliliği iki kattan fazla arttı. Diğer bir deyişle, 1948'deki yaşam standartlarımızı bugün o zamankinin yarısından az bir sürede üretebiliriz. Verimliliğin her artışında daha çok özgür zaman ile daha çok para arasında bir seçim yapmakla karşı karşıya kaldık. 4 saatlik iş gününü seçebilirdik. Veya yılda 6 ay çalışabilirdik. Bunun yerine Amerikalılar aynı miktarda çalışıp iki katı para kazanıyorlar.
Şu ana kadar saçlarımı zeytinyağlı sabunla yıkamaktan yana bir şikayetim yok. Ama şampuan yerine sabun kullanmak herkesin ısınacağı bir fikir olmayabilir. Peki saçınızı karbonat ile yıkayıp, elma sirkeli suyla durulamaya ne dersiniz? Kullananlar çok memnunmuş, benden söylemesi... 
Ne kadar yararlı olduğuna dair tüm okuduklarıma rağmen üzüm çekirdekleriyle yıldızımı barıştıramıyorum. Mevsiminde üzüm yerken çekirdeklerini çıkarmadan duramıyorum. Kuru üzüm yerken, iş iyice içinden çıkılmaz bir hâl alıyor. Üstelik ev, çekirdeğiyle kurutulmuş üzüm dolu. Ne yapmalı?
Dün oğlumun oyuncaklarını toparlarken farkettim ki ona hiç pille çalışan oyuncak almamışız. "Ne olmuş yani?" diyebilirsiniz. Doğumdan önce aldığımız kararlardan biriydi bu. Çevreye zararı, gereksiz ama toplamda yüksek maliyeti, akşam vakti pil bittiğinde evde kopacak kriz vb. faktörleri gözönüne alarak mümkün olduğunca pil gerektiren oyuncaklardan kaçınalım demiştik o zamanlar. Bu sonuncu özellikle önemli. Çocuklar konusunda tecrübesizken, yeğenime bir hevesle aldığım oyuncağın paketini açınca çalıştırmak için tam dört pil (!) gerektiği ortaya çıkmıştı. Zavallı babası akşam akşam evin içinde pil avına çıkmış, diğer oyuncaklardan ve TV kumandasından çalarak toplamıştı o kadar pili. Ufak yollu bir kriz böylece önlenmişti.
Dolaptaki baharatları gözden geçirirken biberiyenin son kullanma tarihinin "önemli değil, biraz daha kullanabiliriz" sınırını dahi fazlasıyla aştığını farkettim. Bir şekilde tüketmenin yolunu ararken bir iki yıl önce okuduğum bitki kitaplarından birinde rastgeldiğim bir doğal reçeteyi hatırladım. Biberiyeden elde edilen bir tür doğal dezenfeksiyon sıvısı bu. Aslında taze biberiye ile hazırlanıyor ama ben elimdeki kurutulmuş biberiyeleri kullandım. Şöyle yapılıyor:
Sabah, öğle, akşam her fırsat bulduğumda ıhlamur-tarçın çayı içiyorum. Demliği ıhlamurla dolduruyorum, içine bir parça da tarçın kabuğu atıyorum. Ihlamurla tarçının tadını birbirine pek yakıştırıyorum. Öyle ki demliğe, yanlarına başka ne koysam yakışmaz, fazlalık olur gibi geliyor. Tarçın kabuğunu atmayıp tekrar tekrar kullanıyorum. Sanki tadı, aroması azalacağına gittikçe artıyor. Bir ağaç kabuğunun böyle kokmasını olağanüstü buluyorum. Demliğe her sabah bir parça mucize koyduğumu düşünmek hoşuma gidiyor. Tropik güneyin, eli açık doğunun, soğuk iklime, karanlık mevsime bir armağanı olduğunu düşünmek de hoşuma gidiyor. "Tarçın ağızdaki bir tür bakteriyi öldürürmüş, ağız sağlığı için faydalıymış" diyecek oluyor içimdeki bir ses. "Aaa, ne gerek var şimdi bu ansiklopedik bilgilere ?!" diye karşı çıkıyor bir diğeri. Tarçını sadece tarçın olduğu için, bir parça mucize olduğu için alıp kabul etmeyi seviyorum. Tarçının bir bilge olduğunu, vereceği yararları ben bilmesem de onun bildiğini düşünmeyi de seviyorum. Tam şimdi bu satırları yazarken "Türk kahvesinin içine de bir parçacık atıversem ne olur?" diye düşünmeden edemiyorum.
