Dün güzel bir gündü.
Hava güzeldi herseyden önce. Gezmeye gittik.
Yosunlu bir duvarin üstünde bir ugurböcegi gördüm. Sincaba da gösterdim hemen. Cünkü bütün bir kis resimli kitaplarinda gördü ugurböcegini. "U.u bis" dedi hep. Istedim ki gercegi ile tanissin. Gözlerinin saskinlik ve mutlulukla acilisini görmek güzeldi.
Nehir kenarinda yürüdük. Agaclara sarili sarmasiklari gösterdim. "Bak, orman sarmasigi! Meyveleri de var üstünde gördün mü?". Cünkü istiyorum ki, bitkileri en basindan adiyla ögrensin. "Bak, cicek, bak agac" demesin. "Bak anne mese agaci bu, bak bu da kara hindiba" desin. Adini bilmeden gecip gitmesin bu güzel seylerin yanindan. Cünkü "insan ancak bilgisince sever"*.
Karakuslarin ötüslerini dinledik sonra, nerede saklandiklarini bulduk. "Bak, karakus!" dedik birbirimize.
Suya tas attik, halkalarini izledik. Ördeklere "Merhaba, ne soguk bir kisti degil mi? Ama bulustuk iste yeniden" dedik.
Yürüdük, eve geldik.
Güzel bir gündü dün.
Böyle gecile kayitlara..
Fotograflar:
Mutlu oldum okuyunca.
YanıtlaSilSardunya
Gerçekten de ne güzel bir günmüş:) Kara bakallar ile biz de sık sık karşılaşıyoruz bu aralar, ve uğurböcekleriyle de. Uç uç böceği tekerlemesini de öğrettin mi Sincap'a?
YanıtlaSilSardunya,
YanıtlaSilsevindim bunu duyunca :)
meyvelitepe,
evet, söylüyorum arada :)