Cep telefonu

Eylül 2003'te büyük bir memnuniyetle veda etmistim cep telefonuna. Bu yilin Eylül'ünde cep telefonsuz gecirilmis 7. seref yilimi kutlayacaktim.
Su asagidaki türden cümleler kurmama gerek olmayan 7 koca yil!
"Eyvah, Sarj etmeyi unuttum yine...",
"Bak, kansere yol actigina dair bir bilimsel makale daha yayinlanmis surada"
"Aaa, birisi aramis bu arada, dur su durakta inince bakayim, kimmis",
"Püfff, nereye koymustum su telefonu? Bir kez de cantama elimi attigimda ilk cikan sey telefon olsa. Tamam, tamam, aciyorum iste!",
"Ya, özür dilerim, gercekten sarj bitmisti. Neden acmamazlik edeyim? Alinganlik ediyorsun bence. Evet, mesaj da birakmsissin ama ben mesajlara bakmaya vakit de bulamadim"
"Neeee! Unutmus muyum faturayi ödemeyi? Yine ceza binecek üstüne desene. Zaten bu ay dogru dürüst kullanmamistim bile. Sabit ücret ödüyorum bosu bosuna, baska bir sey degil..."
"Unutmamaliyim, unutmamaliyim, unutmamaliyim, salona girerken, en gec film baslamadan kapatmayi unutmamaliyim su aleti..."
"Aksam beni aradiniz demek, bir sorun mu vardi? Ulasamadiniz ha? Dogru, ben sinemadaydim o sira, (ic ses: Gidemez miyim yani?), film mi? iyiydi, fena degildi."

Film fena degildi. Cep telefonsuzluk ise ha-ri-ka!

Sincabin sık sık ateslenmesi beni düsündürdügü ve ögretmenlerini epey endiselendirdigi icin ("Ya anaokulunda ateslenirse, hele hele doga gezilerine ciktigimizda? Ne yapariz o zaman? Sizin bir sekilde ulasilabilir olmaniz gerek") careyi bir cep telefonu edinmekte buldum. Sadece ve sadece anaokulu tarafindan her an erisilebilir olmak icin. Özellikle sabit ücretsiz, "kullandikca öde" tarzinda bir tarife tercih ettim. Faturayla ya da kontür almakla falan ugrasacak vaktim yok, unutmaya egilimim var öyle seyleri, kullandigim kadarini otomatik bankadaki hesabimdan cekiniz buyurdum. Telefonu da olabilecek en basit modelden sectim. Ayni günlerde "Artik piyasada fotograf makinesiz cep telefonu kalmadi" diye yazan bir arkadasima, "Varmis, beni gelip buldu" dedim. Servis saglayicim telefon defteri kismini otomatik olarak doldurdu hemen ilk gün. Müsteri hizmetlerinden, Dating hizmetlerine dek bir dolu seye ihtiyacim olabilecegine hükmetmis kendince. Hepsini sildim. Anaokulunun, esimin ve cocuk doktorunun numaralarini girdim telefon defterine sadece. Cantamda telefon icin ayirdigim bir kösem var. Her seferinde oraya koyuyorum, caldiginda cevrediklerin tuhaf bakislari altinda cantayi desmek gerekmiyor artik. Simdiye dek anaokulu disinda kimseye de vermedim denebilir numarami. Istemeyin, israr etmeyin, vermem!

Sadece iki üc günde bir "Sarji bitmek üzere midir? Ya anaokulundan ararlar da bulamazlarsa?" diye bir huzursuzluk sariyor icimi. Evdeki tüm elektronik cihazlara merakli sincaptan gizli sakli sarj edecegim diye ugrasiyorum. Bir de SAR degeri diye bir sey cikmis, ben cep telefonu kullanirken yoktu, yeni ögrendim. Yeni telefonumun SAR degerine bakmaya korkuyorum, yüksek cikar da canim sıkılır diye.

Bir de, bir de, Walden'da asagidaki satirlari okudum gecen aksam. Gayet uygun düstügünü farkettim bu yazinin altina:

"Büyük karda ön bahce kapisina giden yol kapanmiyor, cünkü kapi yok, ön bahce kapisi yok, uygar dünyaya cikan bir yol da yok!"