Kaostan Uzak: Evin kara delikleriyle savasirken...

Fotograf: Abe K

Evin bazi dolaplarinda kontrolü tekrar geri kazanmaya basladim. Bir yil önce tasinma sirasinda, pacamdan cekistiren bir sincap esliginde "suraya bir koyalim da , sonra düsünürüz ne yapacagimizi" usulüyle doldurulan dolaplardan bahsediyorum. Tamamen organize oldugumu ve tüm gereksiz seylerden kurtuldugumu iddia etmiyorum. Fakat evin bazi noktalari eskisi kadar kara delik degil. Bakinca iclerinde -gerekli veya gereksiz, yerli veya yersiz- ne oldugunu bildigim cekmeceler, kutular var artik. Canım herhangi bir sebepten sıkılınca gözümü onlara dikiyorum huzur bulmak icin.

Hic bir konuda bir kerede kökten sonuca ulasacak sartlarda yasamadigim icin yine "böl ve hakkindan gel" yöntemini uyguluyorum. Evinin anneminkine benzedigini tahmin ettigim FlyLady'nin suradaki önerileri ilham verici. Birebir uygulamiyorum, hayir. Bana uyanlari aliyorum yine. Bana en fazla rahatsizlik veren odadan (oturma odasi ve onun camli dolabi) basladim. Saat yönünde ilerliyorum. Hergün en az 15 dakikalik seanslarla ve hicbir seyi atlamamaya calisarak temizleyip düzenliyorum. Atilacagindan kesinlikle emin olduklarim dogrudan cöpe gidiyor. Birilerine verilebilecekleri ayri bir yerde topluyorum. Bu ikisi fazla degil. Asil kaos yaratanlar yeri yanlis olanlar, ki asil sorunumun bu oldugunu biliyordum. Onlari dogru yerlerine koyuyorum. Bir yeri olmayanlara bir yer yaratiyorum. Bir ara Selen bir yorumda söylemisti bunu: "everything has a place, everything in its place" . Cok dogru. Bugün gelip esimin bazi belgelerinin oldugu bir dolap gözüne dayandim. Disaridan adina "düzen" adini koyamasaniz da, kendine göre gayet tutarli ve pratik bir düzen anlayisi vardir. O yüzden ona sormadan dokunmak istemiyorum. Atlamak da istemiyorum. Bu tür tikanma anlarindan hic hoslanmiyorum.  Fakat biliyorum; bunlar esnek olmam ve sıkı sıkıya falan ya da filan kisinin yöntemince degil kendi yöntemimce gitmem gerektigini bana animsatan anlar ayni zamanda. Neyse bu dolap bitince calisma masasinin dolaplarina gececegim, sonra diger odalara. Hepsi bittiginde sanirim basladigim dolap gözlerinde yeniden calismaya baslamam gerekecek. Ne kadar dikkat edersem edeyim... Buna süreklilik prensibi diyorlar. Sikayetci degilim. Hatta iyi geliyor, terapi gibi, meditasyon gibi bir sey.

Keske mümkün olsaydi da beynimin odaciklarinda da ayni prensiplerle temizlik yapabilseydim. Evdeki bütün  dolaplarim cilali olsa ama kafamin ici  fazlaliklardan arinmamissa ne yazar? Fakat tuhaf bir sekilde düzene giren dolap gözleri, bos masaüstleri ve sakin postakutulari  kafamin icinde de benzer bir etki yaratiyor. Bu, bu ve daha yazmadigim onlarcasi o etkinin eseri. 

Sonra bir gün belki dogadakine benzer, rahatsiz etmeyen, tam tersine huzur veren bir düzensizlik nasil yaratilir, onu da ögrenirim.