Çilek reçeli

Bu aralar buralarda yerel cilegin mevsimi. Ben de mevsimidir deyip uygun fiyata buldukca aldim. Gecen hafta iki kez cilek receli yaptim. Recel yaparken burnuma dolan büyülü cilek kokusunun icinde düsüncelere daldim.

Bence sartlari her ne olursa olsun, her evde yilda bir kez olsun recel pismeli. O recel de mümkünse cilek receli olmali. Bugünlerde cilek kadar recele yakistirdigim baska bir meyve yok. Ve sabah kahvaltisinda acilan recel kavanozundan gelen cilek kokusunda bir ailenin ruhuna, aile ruhuna iyi gelen bir seyler var.

Evet, her evde cilek receli pismeli. Evin cocugu icerden burnunun cagrisina uyup mutfaga girmeli, "Ne iyi kokuyor?" diye sormali, "Cilek receli cocugum" yanitini almali. "Himm, tamam" diyerek tekrar odaya oyununun basina dönmeli. Ertesi sabah isterse burun kivirip yemesin o receli, ben-odada-oynarken-annem-mutfakta-cilek-receli  anisi yerli yerinde olmali.

Kapi calmali sonra. Uzun zamandir ortalikta görünmeyen bir komsu dikilmeli önünde. Bazi seyler bitip yeniden baslamaz. Sadece kaldigi yerden devam eder. O yüzden sasirip "Aaaa! Nerdeydin sen?" dememeliyim ben. Sanki daha en son dün görüsmüsüz gibi "Mutfaga gel, tam bi cay yapicaktim ben de. Recel de yaptim yeni. Mutfak mis gibi kokuyor" demeliyim.

Annemin misafir odasi vardi. Pazartesi günleri biz okuldayken bütün evi temizledigi gibi, orayi da dip köse parlatir cilalar, biz gelmeden önce de kapisini kapatmis olurdu. Bir sey almak icin girecek oldugumuzda, "Bak, yeni temizledim, cok yoruldum, hic olmazsa misafir odasi bi derli toplu temiz dursun" temali söylevine baslardi. Haftanin devaminda da tonu azalarak devam ederdi bu söylev. Cocuklugum güclü bir "misafir odasi misafir icin" duygusuyla gecti. Bizim evde bize ait olmayan bir oda vardi :)

Sanirim cok gönülden bütün odalari bize ait bir ev diledim. Tanri beni evlerinde "oturma" ve "misafir" diye iki ayri odasi olan dünyanin o nadir ülkelerinden birinden alip, hemen hic kimsenin misafir odasi olmayan bu ülkeye sürükledi.

Her neyse, bizim evin bir misafir odasi olmadigi icin degil, bizim evde kadim dostlar zaten mutfakta agirlandigindan, ben de cilek parfümlü mutfaga davet etmeliyim komsumu. O bana "Cayi bosver simdi. Canim söyle orta sekerli kallavi bir kahve cekiyor" demeli. Ben "olur, tabii ki" demeliyim. Evde kahve yanina cikaracak baska tatli olmadigindan ekmeklere tereyag ve cilek receli sürüp ikram etmeliyim.

Recelli ve tereyagli ekmekte cocuklugumun tadi var. Cok sicak bir günü animsiyorum örnegin. Sabah kalkmis, askili elbisemi giymistim. Mutfakta kahvalti ediyordum. Annem ekmegime tereyagla recel sürmüs, ocagin basinda kendi isine dönmüstü. Sonra birden döndü, yanima geldi. "Aaa! Bugün senin dogum günün! Bak, nasil da unuttuk isin gücün arasinda. Bugün senin dogum günün. Artik 5 yasindasin" dedi. Sarildi, öptü. Ben güldüm, hosuma gitti bugün-benim-dogum-günüm-ve-ben-5-yasindayim fikri. Annem isinin basina döndü, ben ekmegimi bitirdim, sokaga oynamaya ciktim. Katilacak bir partim, mumlari üflenecek bir pastam, acilacak armagan paketlerim yoktu. Hayatim partiydi zaten :D

Simdi düsünüyorum da, nasil kolay travmalaniyor zamane cocuklari. 1990'lardan sonra dogmus ve 5. yas günü anne babasi tarafindan unutulmus tek bir cocuk bile düsünemiyorum. Eger varsa mutlaka agir cocukluk travmasi tehdidi altindadir. Oturdugumuz evlerde bize ait olmayan odalar vardi, dogum günlerimiz unutulurdu, bayramlarda gözümüzün önünde kurbanlar kesilirdi. Hic travmalanmaz, hic yara almazdik biz.

Sebebini biliyor gibiyim.
Evimizde cilek receli piserdi.
Ve sabah kahvaltisinda ekmege sürülen recelde, insana huzur ve güven veren bir koku vardi.