Güne dair...

Sabah yilin ilk cigdemini gördüm!
Mordu.

Az ötesinde ise, zemini kaplayan yapraklarinin arasindan yeni günü, mevsimi ve yili selamlayan iki Cezayir Meneksesi vardi :) ("Cezayir Meneksesi mi? O da ne?" diyenler, buraya bakiniz.)

Doktora ugradik. Bekleme odasindaki dergide Iskandinavya kaynakli orman anaokullarina (Waldkindergarten / Forest kindergarten) dair bir yazi okudum. Haftanin  büyük cogunlugunu her hava sartinda ormanda geciren, oyuncak bulundurmayan, cocuklar icin en dogru oyun alaninin doga olduguna inanan anaokullari bunlar. Sincap henüz cok kücükken epey heveslenmistím. Sonra anaokulu arayisi sirasinda hic sormadim, sehrimizde var mi diye. Varmis :(

Muayene sirasinda sincabin kum ve camur icindeki ayakkabilari icin özür dileyince ben (aksam silmeye firsatim olmamisti), doktor "yoo, tam bir zamanini bahcede gecirmis anaokulu cocugunun ayakkabilari bunlar" dedi gülümseyerek. Doktor dediginin iki cocuk annesi hali bir baska oluyor. Ben de cocugum orman anaokuluna gitmiyor ama hic olmazsa ayakkabilarindan özür diletecek kadar kum ve camurla hasir nesir diye teselli buldum.

Sincabi anaokuluna biraktim, dönüste marketten turuncu laleler aldim. Kücük bir kacamak :)

Eve gelince dün ikinci kez denedigim zencefilli portakal recelini lezzet ve kivam testine tabi tuttum, bu kez basarmisim :) Tutturabilmek icin patates unu ve sitrik asit esliginde elma pektininden medet umdum. Bu kücük kacamak icin de cok üzgünüm, ama tadi öyle güzeldi ki, yine gerekse yine yaparim. Hatta bitince yine yapacagim. Isteyene tarif de verebilirim.

Haa, annemi arayip anneler gününü kutladim bir de...