Parkta

Parkta bir bankta oturuyoruz: Sincap, ben ve annem.
Önümüzdeki geniş alandaki güvercinleri seyrediyoruz.
Belli ki yemle alıştırılmışlar buraya. Köşede yem satan bir çocuk da manzaraya dahil zaten. Az sonra genç bir kadın geliyor.  Çocuktan aldığı yemleri serpmeye başlıyor güvercinlerin önüne. Alanda bir dalgalanma başlıyor. Havaya saçılan her avuç yemle, güvercinler de inip kalkıyor bir anda. Bir süre sonra bazıları cesarete gelip kadının omzuna konmaya, elinden yem başlıyor hatta. Kadın çok mutlu, çevreden bir kaç kişi de neşeyle gülümsüyor bu duruma. Benim gözümse güvercinlerin arasında farkettiğim bir kaç siyah kuşta. "Bak bunlar güvercin değil, karga da değil sanırım, ne acaba?" diye soruyorum merakla. Soru aslında anneme. Ama yandaki bankta oturan yaşlı bir adam veriyor yanıtı. "Hayır karga değil onlar". Adını da söylüyor ama şimdi unuttum. "Tarlalarda olurlar aslında ve topraktaki böcekleri falan yerler" diyor. "Buradaysa karınlarını hazır yemle doyuruyorlar" diyor. "Çok yanlış aslında bu, çok yanlış" diyor. "Güvercinleri de tembelliğe alıştırıyorlar böyle. Oysa bütün bu kuşlar doğada yiyeceğini kendi bulur; topraktan zararlıları temizler, bir sürü iş görür. Böyle hazır yem vererek iyilik yaptığını sanıyor insanlar. Kuşlara da, kendilerine de yanlış yapıyorlar halbuki" diyor.

Şaşkınlıkla dinliyorum yaşlı amcayı.
Hah işte, bu da bir tür  iyi niyetle yapılmış kötülük diyorum içimden...