Bugünü hiç unutma.

Photo by Catherine V

Sabah evle okul arasindaki yol boyunca kac kez "hadi, cabuk", "hadi, önüne bak", "hadi, devam et", "hadi hizli" dedin? Okulda ayrilmak istemedi, aglayarak girdi sinifa. Acikca bir yanlislik vardi, acikca eksik kalan bir sey. Suçu yetismen gereken yerlere, "lanet olası dünyanın lanet olası düzenine" attın, oysa açıkca hatalıydın. Binadan çıkar çıkmaz önüne akçaağac tohumları çıkması tesadüf müydü? Bunlar bu yilin ilk tohumlari, simdiden çıkmışlar yolculuklarına. Yoluna çıkmaları bu yüzden miydi, yoksa yoluna çıkabilmek için mi erkenciydiler? Egilip al iclerinden birini, hep cebinde tasi. Kendine ve ihtiyac duyan herkese yasami bir akcaagac tohumu hafifliginde yasama becerisi dile. Dilemek yetmiyor sadece, üzerinde düsün. Nasil basariyor akcaagac tohumu kendini rüzgara sükunetle, telassiz birakabilmeyi? Nasil basariyor topraga bir kursun gibi hizla degil, süzülerek inmeyi? Senden daha iyi bildigi bir sey var, ödevlerini senden daha iyi yapiyor olmali. Ödevlerini daha iyi yap.

Bir dakika sonra binanin kösesinden dönüp pencereden iceri göz attiginda artik aglamiyordu. Coktan oyuna ve oyun arkadaslarina dalmisti. Yetismen gereken yere zamaninda varmak icinse hala biraz sansin vardi. Icin rahatlamadi yine de, rahatlamamali da. Kaçırılmış bir şey var. Ancak onun ve akçaağaç tohumunun  hızına ayak uydurabilseydin yakalayabilecegin bir sey.  Bugünü hiç unutma.