OpenOffice, Yabanıl ve diğer şeyler

Hafta başında bilgisayara OpenOffice yükledim. Bilmeyenler için OpenOffice bir açık kaynak yazılım. Ve özgür. Ve ücretsiz. Aslında bilgisayarda ihtiyacım olan her şey için (ofis programları, tarayıcı, veritabanı yöneticisi, takvim, adres defteri, vb.) özgür ve açık kaynak yazılım kullanma fikri epeydir var. Sadece uygulamada biraz geciktim. OpenOffice bunun ilk adımı. Özgür yazılım kavramı ve arkasında yatan felsefe ile ilgilenenler buraya.
*
Yabanıl'ı keşfettim. İlginç. Tavsiye ederim.
*
Bu ayın 20'sinde cep telefonsuz 6. şeref yılımı kutladım. Bu zaman içinde "yarın gidip bir cep telefonu almazsam, bana da hindiba demesinler" dediğim anlar bir elin parmaklarını geçmez. Zaten 24 saat bile sürmemiştir bu niyet. Başkalarına anlamsız geldiğini biliyorum ama benim çok kurtulmak istediğim "fazlalık"lardan biriydi cep telefonu.
*
Çarşamba günü ilginç bir makale okudum. İlkel toplayıcı-avcı toplumlarda bebek doğum ertesinde anneden asla ayrılmaz; yenidoğan sürekli kucakta taşınır; en az 2, çoğunlukla 5-6 yaşına kadar anne sütü verilirmiş. Bebekler anneleri ile uyur, gece dahil ağlamalarına hemen tepki verilir, en fazla iki saatlik aralıklarla beslenirlermiş. Buna karşılık "modern" toplumlarda bebek doğum sonrası anneden alınır, alışacağı kaygısıyla veya ortopedik olarak yanlış olduğu düşüncesiyle fazla kucakta taşınmaz, şanslıysa 6. aya kadar anne sütü alabilir. Yakın döneme kadar batıda, geceleri bebeğin beslenmemesine ve ağlamasına artan sürelerle tepki verilmemesine dayanan kontrollü ağlatma yöntemleri bile uygulanmış ki, dehşet verici. Bu açıdan annelik anlayışımın fazlasıyla "ilkel" olduğu söylenebilir. Yalnız yazarın gözardı ettiği bir şey var bence. Sözkonusu bebek büyütme tarzı ilkel toplayıcı-avcı gruplara özgü değil. Dünyanın batı etkisine kapalı kalababilmiş pek çok yerinde hâlâ böyle büyüyor çocuklar. Yüzyılın başına dek, muhtemelen batı toplumlarında da böyle büyütülüyorlardı. Kişisel olarak, bir annenin kendi haline bırakıldığında içgüdüsel olarak bundan farklı davranacağını sanmıyorum çünkü.
*
Masaüstünde birikip duran kısayollar içimdeki sıkıntıyı da biriktirip duruyordu. Yöntem değişikliğine gittim. Artık internet tarayıcımın "Sık kullanılanlar" bölümünü kullanacağım. Bütün kısayolları konularına göre gruplayarak oraya taşıdım. Bir ara bakarım diye düşünerek kısayolunu kaydettiğim siteleri bile bi-ara-bak diye bir klasör açıp onun altında topladım . Şimdi sadece ben onlara ihtiyaç duyunca ortaya çıkıyorlar. Masaüstü de ferah feza. Küçücük bir alanın bile derlenip toplanması ruh için sağaltıcı derler ya, kesinlikle doğru.
*
Oğlum yeni bir huy edindi. Gizli, kapaklı köşelere girip saklanmayı seviyor. Bunun son örneği olarak on gündür boyundan sadece bir karış fazla bir dolaba girip kapağını kapatarak orada oturmaya başladı. Benim tabii içim kıpır kıpır, huzursuz; içeride havasız kalacak diye... Başlarda "aç kapağı!" diye seslenince hemen açıp kafasını uzatıyordu merakla. Şimdi buna da aldırmaz oldu. Gidip kapağı açtığımda onu orada sessiz ve mutlu otururken görüyorum. Galiba biraz dinginliğe ihtiyaç duyuyor bazen. Hoş, biz yetişkinler de ihtiyaç duymuyor muyuz aynı şeye? Düşünüyorum da her gün sakin bir köşe bulup biraz sessizce, hareketsizce oturmak bize de iyi gelirdi sanırım. Fakat yapamayız ki... Okuduğum bir kitabın yazarı modern insanın bir köşede hiç bir şey yapmadan ve düşünmeden 5 dakika bile oturamayacağını iddia etmişti. Çok provokatif görünmüştü bu düşünce de, denemiştim bir kaç sefer. Sonunda ya yapılacak bir şeyi hatırlayarak yerimden fırlamış veya kafamın vızır vızır ertesi gün yapılacak bazı işleri planlamaya başladığını farketmiştim. Hareketin ve sesin bağımlısı olmuşuz biz. Yokluklarına 5 dakika bile dayanamıyoruz. Bu açıdan oğluma özeniyorum biraz.
*
Gözüm şiddetle topraktan yeni çıkan yeşil arıyor. Bu yüzden latin çiçeği ektim. Bu seferki somon renkli çiçekler açıyormuş ve yaprakları da beyaz çizgili yeşilmiş. Mevsim tamamen ters, biliyorum. Ama beni adeta felç eden sıcaklar azaldığından beri kendimi sanki sonbahara değil ilkbahara giriyormuşuz gibi hissediyorum. Bakalım latin çiçeği ne düşünüyor bu konuda...
*
İyi bayramlar :)